Ein Gedicht zum Wittnauer Fasnachtsfeuer

 

 

's Wittnauer Faschnechtsfüür

            (26. Februar 1928)

Die Städter glaubet oft, daß dört,

Wo Dörfer afange, d'Wält ufhört,

De Buur dänk' nu a d'Scholle. 

Er suuf' sy Schnapps und trink' sy Wy,

Und häig im Chopf käi Phantasie 

Daß er sie gaischtig chönnt erhole. 

 

Wer so dänkt, isch e blödes Veh!

Do hämmers gäschter anders g'seh

Dert höch in Wittnau obe.

Und währli, wer dert ufe reist,

De trifft de rächt' Fricktalergeischt

Und Villes hät er z'lobe.

 

Ä läbigs Völkli isch's bigoscht,

Und Schuele händ si, sapermoscht!

Mit de beschte fascht zverglyche.

Theater schpilt me! Basel, Bärn

Sind g'wüß zwei groß' Theaterstärn, 

Doch müend si beidi wyche.

 

Doch daß i nit vil Wort verlüür, 

'Schönscht isch halt doch das Fastnechtsfüür, 

Wo si dobe wüsse z'bränne.

Me gseht's im Dorf und wyt e Stück

Durs Tal durabe über Frick

Und bis an Schwarzwald änne.

 

Äb au de Pfarrer d'Achsle zuckt,

D'Wittnauer händ's halt duretruckt,

Chömm's vo Chrischte oder Haide.

Chunt d'Fastnecht rüehrt si jung und alt,

Sei's schön wie gäschter oder chalt, 

Sie wänd ha ihre Freude!

 

Uf äim Bärg lüchtet s'Schwyzerchrüz

Und nodino ufem andre git's

Drei Stärn im Aargauer Wappe.

Höch drüber fascht am Himmel stoht

E große Stärn, wie käine goht, 

So wyt Du au magscht tappe.

 

Hät ain s'letscht Johr es Fraueli gnoh,

So mueß er hälfe so wie so,

Susch nimmt mer en am Chrage.

Sy Frau chunnt ä nit besser wäg:

Die Buebe rüehre si mit Dräck,

Do hilft nit Weh und Chlage.

 

O Wittnau und Du Frickerland,

Ihr stöhnd an Faschnacht all in Brand,

Doch wyter unde niene.

In Ryfälde hättemer Holz wie Heu,

Doch fehlt an Eus gar mängerlei:

Mir müend halt Gäld verdiene !

 

                                                A. Br.